'हो' म्हणालीस तर तूच ती
'नाही' तर 'कोई और ही सही' ...
आलीस तर तुज्या सोबत
नाही तर 'कोई गम नहीं '...
अजब-अनोखी दुनिया मजेत पाहत राहीन
आयुष्याचा गाडा तसाच ओढत नेइन ...
आयुष्य सुन्दर आहे
ते आणिक सुन्दर बनवत राहीन ...
कारण प्रेमात तुज्या
त्या सुखाचा स्पर्श जाला...
विसरून गेलो की
'दुखः म्हणतात कशाला ?'
---चैतन्य Enjoy...
"कट्ट्यावर मी बसलो होतो
मन मनातून खचलो होतो
मनी वाटले तिला पाहावे
पाखरांसवे उंच उडावे
ढगासंगे गाणे गावे
रुतुराजाचे येणे व्हावे
मग अचानक ती मला दिसली
आणि ही कविता सुचली "
----चैतन्य say's Enjoy
वेडावुन फिरतो मी ,कधी हिच्या मागे कधी तिच्या मागे
त्या दोघी शिवाय जिवन मला वाटे अभागे
कोणी म्हणे वेडा मी, कोणी म्हणे मी पिसा
मी कुणाच्या नाही कामाचा, रिकामा माझा खिसा
तरी ही असा मी 'वेगळा-वेगळा', मुळीच एकटा नाही
माझ्या आशा आणि कल्पना सदैव सोबत राही
साखर झोपेतील स्वप्ने, स्वप्ने ती कसली?
झोप उडवतील माझी, तीच खरी असली
कल्पनेच्या सिद्धीला यत्नांचे पंख हवे
दाटलेल्या आकाशात दिसती आशेचे किरण नवे
कधी तरी थकलेल्या मनाला ग्रासते निराशा
हुं! तरी ही त्या निराशेत ही आहेच ना आशा
--चैतन्य
मुंबईहुन...
मित्रानो मला आनंद होतोय माजी नवी कविता सदर करताना.
लहानपण खुपच गमतीजमतीच असत पण त्या तुलनेत मोठेपण रुक्ष वाटत.
म्हनुनच ...'मला परत लहान व्हायचय '
मला परत लहान व्हायचय
धो धो पावसात पुन्हा चिन्ब भिजायचय
शालेला बुट्टी मारून खुप खुप खेलायचय
मला परत लहान व्हायचय
परीक्षेचा विषय असावा 'छान छान गोष्टी '
काढाव्या खोड्या करावी बेधुंद मस्ती
शाळेत सगले तास नेहमी ऑफ़ असावे
जाड्या रड्याला धपकन पाडून खदा खदा हसावे
जिगरी दोस्त आला नाही की कालजीत पडायचो
मस्ताराचा मार खावून खुप रडायचो
मधल्या सुट्टीत सगले डबा खायचो
कवितेच्या तासाला भारावून जायचो
मजा वाते म्हणुन चोरून वाजवायाचो शालेची घंटा
जिगरी दोस्तासाथी करायचो मारामारी-तनटा
कंताला आला की हळूच जायचो पलुन
रोजच शालेला का जायचा ? कधीच न आला कलुन
वाघोबच्या गोष्टी मला आत्ता कोणी सांगत नाही
चीवुचा घास मला आता कोणी भरवत नाही
आता असते असयन्मेंट आणि सबमिशनची घाई
कॉलेज क्लासची धावपल टेंशन काहिच्या काही
परीक्षा आली की पुस्तकांच वाटत ओज
आवाजांच्या गर्दित कोणी ऐकत नाही माज
लेकचरच असत कम्पल्शन
नेहमीच वाटत डिप्रेशन
मनातल्या भावना सांगू कश्या कुणाला ?
म्हनुनच हा कवितेचा विचार आला
ऐकत असशील तर देवा मला हेच तुला सांगायचय
प्लीज प्लीज 'मला परत लहान व्हायचय'
The Prince of the lost world
a long long ago,
there was a prince had no fear, no ego
he was loyal, brilliant and honest
many were brave but he was bravest
surrounded by people with their soul sold,
he was alone the prince of the lost world
his dream was big and vision was clear
he fought for it, his efforts were pure
he doesn't wanted chair or power
he only wished independent motherland forever
history proved "there is no freedom without gun and war"
he built army, he was revolutionary star
my people,
let's come together to complete his dream
let's build hindurashtra and let flow Hindu stream
let's come! join every Hindu
let's bring back the holy Sindhu
don't think how will it complete, don't have doubts and fear
it is task of lord, we will accomplish! the prince was sure
--at holy feet of Bharatmata
--at holy feet of Vir Savarkar
